Fibula to ozdobna zapinka, najczęściej występująca w formie rozbudowanej agrafki, służąca do spinania szat. Tego typu przedmioty spotykane są na stanowiskach archeologicznych z terenu niemal całej Europy. Pojawiają się już w okresie halsztackim (ok. 750-400 r. p.n.e.) i występują nieprzerwanie aż do wczesnego średniowiecza (XIII w. n.e.). Fibule są znajdowane najczęściej w pochówkach zmarłych. Dzięki swej różnorodności i zmienności form stanowią jeden z nielicznych zabytków, pozwalający wydatować znalezisko archeologiczne z dokładnością niekiedy nawet do kilkunastu lat. Fibule były ważnym elementem stroju osoby ją noszącej, jak również statusu społecznego, podkreślały przede wszystkim pozycję materialną właściciela. Często dawano je w podarunku, o czym świadczą umieszczane na nich napisy – wyjaśnia Marta Musioł z Fabryki Sztuk.
Przedmiot, który znalazł Tomasz Olszewski, to fibula „oczkowata” z serii pruskiej. Jest wykonana z brązu. Określenie „oczkowata” wywodzi się od konstrukcji górnej cięciwy przytrzymywanej haczykiem; charakterystyczne dla niej są również spłaszczony kabłąk i spłaszczona nóżka ozdobiona co najmniej dwiema parami wklęsłych oczek. Seria pruska natomiast oznacza miejsce znaleziska oraz datowanie. Pomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków określił je na okres od 0 do 160 r. n.e. Prezentowana fibula jest charakterystyczna dla kultury wielbarskiej, która obszarem występowania obejmuje m.in. dolne dorzecze Wisły.
