68-letni tczewianin w tym niewielkim lokalu (pokój to ledwie 8 mkw.) zamieszkuje od ponad 20 lat. Od lat też bezskutecznie stara się o zamianę na większy i na niższej kondygnacji.
- Na razie jeszcze jestem sprawny, to wchodzę na górę, ale jak będzie za rok czy dwa, nie wiem – mówi mieszkaniec chcący zachować anonimowość.
Kamienica na starówce. Dwupiętrowa. Taszczę się po schodach. Które to mieszkanie? Nie będę zgadywać, więc dzwonię na komórkę. Słyszy głos jakby zza ściany i... z góry. Drzwi otwiera mężczyzna i zaprasza do mieszkania na strychu. Jeszcze strome schody i jestem. Pierwsze wrażenie... ciepłe, suche, zadbane i ciasne do granic możliwości lokum. Niewiele sprzętów dało się pomieścić. Mój rozmówca jest zdecydowanie wyższy ode mnie. Aż dziw, że nie ma guzów na głowie. Niska futryna drzwi, skos nad kanapą.
Nieżyciowe przepisy
- Staram się o lokal na parterze, bo tu jest mi ciężko wejść – informuje mieszkaniec. – Mam drugą grupę inwalidzką. Byłem w „lokalówce” w Wydziale Społecznym w Urzędzie Miejskim w Tczewie. Niby są mieszkania na zamianę, ale ludzie chcą w nowym budownictwie, najlepiej na parterze. Dawałem ogłoszenia o zamianę w prasie, na słupach. Zgłosiła się chętna starsza kobieta. Gdy dotarła na górę, powiedziała: jak tu wejdę, to już nie wyjdę. (...)
