Obietnica poranka - spektakl
OBIETNICA PORANKA
Romain Gary
Przekład Jerzy Pański
Reżyseria Maciej Wojtyszko
Muzyka Irina Błochina
Scenografia Urszula Bartos-Gęsikowska
Obsada Anna Seniuk i Grzegorz Małecki
Anna Seniuk i Grzegorz Małecki razem na scenie w spektaklu „Obietnica poranka” .
Świetni aktorzy w sztuce na podstawie niezwykłej autobiografii Romaina Gary’ego.
Opowieść o nadopiekuńczej miłości, napisana z delikatnością, ciepłem i subtelną ironią.
„Obietnica poranka” to jedna z najbardziej wzruszających i pięknych książek poświęconych matce jakie kiedykolwiek zostały napisane. To subtelna opowieść o kobiecie wielkiego serca i niezwykłych przymiotów charakteru, chociaż niepozbawionej wad i śmiesznostek, zdecydowanej zrobić wszystko, aby osiągnąć cel, jaki sobie postawiła w życiu. Jej syn będzie kiedyś wielkim bohaterem, generałem, wspaniałym francuskim pisarzem i ambasadorem Francji. Dla niego ona była wszystkim co miał, jego największym skarbem, ale też i przekleństwem. Przez całe swoje życie będzie się starał sprostać jej marzeniom, zrealizować plany jakie przed nim nakreśliła, zdążyć przed jej śmiercią, aby zobaczyła, że życie, które mu poświęciła nie poszło na marne…
Przedstawienie to przyjemność podwójna: jedna wynika ze śledzenie losów bohaterów, druga z oglądania świetnych aktorów. Spektakl przygotowany w związku z jubileuszem 45-lecia pracy artystycznej Anny Seniuk.
Prapremiera odbyła się 19.06.2013 w Nowym Sączu.R
Romain Gary
właśc. Romain Kacew, znany również pod pseudonimem Émile Ajar. Urodził się 8 maja 1914 w Wilnie, zmarł 2 grudnia 1980 roku w Paryżu. Francuski pisarz, scenarzysta i reżyser filmowy, dyplomata. Studiował prawo w Aix-de-Provance i w Paryżu. Gdy wybuchła II wojna światowa wstąpił do francuskich sił zbrojnych, w których po ukończeniu oficerskiej szkoły lotniczej służył jako pilot. Po wojnie rozpoczął karierę dyplomatyczną. Był między innymi konsulem generalnym Francji w Los Angeles, pełnił misje dyplomatyczne w Szwajcarii, Boliwii i Bułgarii. Zadebiutował w 1945 roku powieścią „Edukacja europejska”. Jest jedynym autorem, który dwukrotnie otrzymał prestiżową Nagrodę Goncourtów, w 1956 za „Korzenie nieba” i w 1975 roku za „Życie przed sobą” , wydaną pod pseudonimem Émile Ajar. „Obietnica poranka” („La promesse de l’aube”) została opublikowana w 1960 roku i zaliczana jest do jednej z piękniejszych opowieści o matce i synowskiej miłości.
Anna Seniuk
aktorka, absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W latach 1964 – 70 występowała na deskach Teatru Starego im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, następnie w teatrach warszawskich: Ateneum, Teatrze Powszechnym, Polskim. Obecnie jest związana z Teatrem Narodowym w Warszawie. Grała w filmach m.in. „Lalka”, „Europa, Europa”, „Bilet powrotny”, „Panny z Wilka”, „Konopielka” i w serialach telewizyjnych „Czarne chmury”, „Czterdziestolatek”, „Egzamin z życia”. Jest laureatką licznych nagród aktorskich m.in. otrzymała tytuł „Ulubiona Aktorka Krakowa”, dwukrotnie „Złoty Ekran”. Za rolę w spektaklu telewizyjnym „Moralność pani Dulskiej” otrzymała nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza. W Teatrze Polskiego Radia wyreżyserowała operę radiową „Balladyna” wg. Juliusza Słowackiego, „Nie-Boską Symfonię” na motywach utworu Zygmunta Krasińskiego, oraz bajkę muzyczną „Pchła Szachrajka” Jana Brzechwy wszystko z muzyką Macieja Małeckiego. Za kreacje w Teatrze Polskiego Radia oraz reżyserię wspomnianych spektakli radiowych Anna Seniuk została uhonorowana nagrodą „Wielki Splendor” i „Złotym Mikrofonem”.
W roku 2007 otrzymała Doroczną Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie teatru i Złoty Medal Zasłużony Kulturze ‘Gloria Artis’. Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. (2011 r.). Artystka jest profesorem Akademii Teatralnej w Warszawie.
Grzegorz Małecki
aktor teatralny, filmowy, dubbingowy. Absolwent warszawskiej Akademii Teatralnej. Od 2000 roku czołowy aktor w zespole Teatru Narodowego w Warszawie, na deskach którego zagrał kilkadziesiąt przedstawień. Jeden z najzdolniejszych aktorów swojego pokolenia. Wielokrotnie nominowany do prestiżowych nagród aktorskich, m.in. Feliksy warszawskie, nagroda im. C. K. Norwida, Paszporty Polityki. Laureat Feliksa Warszawskiego w 2010 r., w kategorii najlepsza drugoplanowa rola męska. Współpracuje z Teatrem Telewizji i Polskiego Radia. Jako lektor nagrał blisko setkę słuchowisk radiowych. Udziela głosu w reklamach radiowych i telewizyjnych, w audiobookach i bajkach dla dzieci. Na swoim koncie ma liczne role serialowe, m.in. „M jak miłość”, „Egzamin z życia”, „Prosto w serce”, „Barwy szczęścia” oraz filmowe, m.in. „Lejdis”, „Och Karol 2”, „Wałęsa”. Ambasador kampanii społecznych „Słuchaj ze smakiem” oraz „Nie czytasz? Nie idę z Tobą do łóżka”.
Maciej Wojtyszko
reżyser, dramatopisarz, autor scenariuszy oraz utworów dla dzieci. Absolwent Liceum Technik Teatralnych w Warszawie. Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Jako prozaik zadebiutował w 1966 roku. Autor kilku książek dla dzieci i młodzieży, m.in. „Bromba i inni”, „Synetza”, „Antycyponek”. Wykładowca w warszawskiej PWST, w latach 1990-93 i 1999-2002 dziekan Wydziału Reżyserii na tej uczelni. Reżyser ponad stu widowisk teatralnych realizowanych w najznamienitszych zespołach w całej Polsce. Laureat wielu nagród, reżyser „nieśmiertelnych hitów” jak „Shirley Valentine” czy eksperymentów teatralnych jak „Tamara”. Laureat Orderu Uśmiechu.
Urszula Bartos-Gęsikowska
aktorka i scenograf. Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (2002) oraz Katedry Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jako scenograf debiutowała w 2005 roku spektaklem „Swidrygajłow” Fiodora Dostojewskiego w reżyserii Janusza Gajosa w Teatrze Studyjnym w Łodzi. Współpracowała z Teatrem Powszechnym, Ateneum, MTM Operetka w Warszawie oraz Wielkim, Studyjnym i Nowym w Łodzi, z wybitnymi artystami, Jerzym Jarockim, Gustawem Holoubkiem, Zbigniewem Zapasiewiczem.
Irina Błochina
pochodzi z Izmaila na Ukrainie, gdzie swoją edukację muzyczną rozpoczęła od nauki gry na fortepianie. Kształciła się w Odessie, a następnie w Narodowej Muzycznej Akademii Ukrainy w Kijowie, gdzie ukończyła kompozycję. W ramach stypendium artystycznego Miasta Stołecznego Warszawy zrealizowała projekt cyklu utworów na chór dziecięcy a capella. Obecnie studiuje w Akademii Muzycznej w Łodzi na studiach podyplomowych: Muzyka filmowa, komputerowa i twórczość audiowizualna.
Gary: Moja matka jechała pięć godzin taksówką, by się ze mną pożegnać. Byłem wówczas sierżantem instruktorem szkoły lotniczej.
Matka: Do Salon de Provence, muszę pożegnać się z synem.
Gary: Zobaczyłem ją wysiadającą z taksówki niedaleko kantyny, z laską w ręku, z papierosem w ustach. Nie zwracając uwagi na ironiczne spojrzenia rekrutów, teatralnym gestem rozwarła ramiona, oczekując, by zgodnie z najlepszymi tradycjami syn rzucił się jej w objęcia. Ucałowałem matkę z całym wymuszonym chłodem, na jaki było mnie stać, na próżno usiłując odciągnąć ją za taksówkę i ukryć przed oczyma gapiów. Ona jednak cofnęła się tylko o krok, i z ręką na sercu, zawołała z silnym rosyjskim akcentem…
Matka: Mój as lotnictwa! Guynemer! Będziesz drugim Guynemerem! Zobaczysz, twoja matka nigdy się nie myli!
Będziesz bohaterem, będziesz generałem, będziesz Gabrielem d’Annunzio, laureatem Nobla, ambasadorem Francji! Żaden z nich nie wie, kim naprawdę jesteś! (…)
Matka: Więc ty się wstydzisz swojej starej matki?
Gary: Nie słyszałem już ich śmiechu. Myślałem o wszystkich bitwach, jakie dla niej stoczę. Że nadam sens jej poświęceniu i że powrócę kiedyś po zwycięskiej walce o władzę nad światem, by zwrócić ziemię tym, którzy ją przepełniają własną miłością.
Kiedy miałem czternaście lat przysiągłem sobie, że wyrwę ją z tej niewoli.
Od trzynastu lat ,po wyjeździe z Moskwy żyła samotnie w Wilnie, walcząc, by zarobić na rzeczy najpotrzebniejsze – buty, ubranie, kawałek mięsa na obiad. Siadałem do stołu, matka stała obok
i przyglądała się, jak jem. Sama nigdy nie chciała tknąć mięsa.
Któregoś dnia wstałem od stołu i poszedłem do kuchni, żeby napić się wody. Matka siedziała na niskim stołeczku. Kawałkiem chleba starannie wycierała jej tłuste dno.
Przez głowę przebiegła mi myśl, czy aby nie rzucić się pod pociąg. W tej samej chwili ogarnęło mnie namiętne pragnienie, by naprawić świat i złożyć go kiedyś u jej stóp – pełen szczęścia i sprawiedliwości. (…)
