Nagroda im. Wiesława Nowickiego
Po pierwsze - teatr
Nagroda im. Wiesława Nowickiego (1946-2012) – wybitny aktora, teoretyka teatru, rodem z Łodzi, przez całe życie związanego z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, została ustanowiona przez Towarzystwo Przyjaciół Łodzi i Fundację im. Wiesława Nowickiego w 2013 r. Celem Nagrody jest wyróżnienie i uhonorowanie młodych łódzkich talentów w dziedzinie kultury i sztuki, a w szczególności filmu i teatru.
Ideą, jak i jednym z życiowych celów Wiesława Nowickiego, było pomaganie jak i przekazywanie młodemu pokoleniu, wiedzy historycznej i tradycji teatru.
Tu urodzili się Artur Rubinstein i Julian Tuwim
Współpracował nie tylko z młodymi aktorami, przekazując im tajniki interpretacji, ale także wspierał, poprzez wspólne projekty, młodych reżyserów, malarzy, muzyków i pisarzy.
Nagroda im. Wiesława Nowickiego jest wyrazem uznania dla młodych artystów, aktorów reżyserów, dziennikarzy, jeszcze studiujących, ale przejawiających kreatywny stosunek do rzeczywistości poprzez realizowanie zawodowych celów z pożytkiem dla społeczeństwa i sztuki.
Towarzystwo Przyjaciół Łodzi, założone w 1959 roku, propaguje dzieje miasta i jego kultury, ujawniając w swoich publikacjach, sesjach naukowych i szerokiej działalności popularyzatorskiej, nieznane fakty z przeszłości. Prezes Towarzystwa Ryszard Bonisławski jest znanym dziennikarzem telewizyjnym i autorem cyklicznej audycji Encyklopedia Łodzi, dzięki której historia miasta stała się lepiej znana, nie tylko w Polsce.
Rozporządzenie rządu Królestwa Polskiego z roku 1820 typujące Łódź na ośrodek tkacki i sukienniczy, spowodowało bezprecedensowy w skali europejskiej rozwój miasta. Mała osada, licząca u schyłku XVIII w. kilkuset mieszkańców, stawała się wielkim ośrodkiem przemysłowym. Dość powiedzieć, że w roku 1900 Łódź miała 300 tys. ludności. Była miastem wielonarodowym, gdzie różne nacje potrafiły ze sobą twórczo współpracować. Ludzie ci budowali łódzki przemysł, tworzyli kulturę miasta. Wielu z nich na trwałe zapisało się w dziejach Łodzi.
Towarzystwo Przyjaciół Łodzi pamięta o nich. TPŁ wydaje książki i broszury poświęcone Łodzi i jej historii. Wznowiło też starą tradycję spacerów po mieście. Ta prosta forma kontaktu z miejscowymi zabytkami spełnia teraz rolę szczególną w codziennym pędzie życia, kiedy coraz częściej przestajemy dostrzegać zewnętrzny świat. Takie niedzielne spacery uwrażliwiają na otoczenie, przypominają historie zabytków, przywołują twarze ludzi, którzy już odeszli, odświeżają pamięć o ludzkich dramatach, sukcesach i klęskach...
Lista wybitnych łodzian jest długa. Tu urodził się Artur Rubinstein i Julian Tuwim; z Łodzią był związany laureat Nagrody Nobla Władysław St. Reymont, autor Ziemi obiecanej, literackiego pomnika Łodzi przemysłowej.
Mama, tworzyła Łódzką Operę, tata był znanym aktorem, Wiesław – kontynuował tradycje
W Łodzi również urodził się patron nagrody Wiesław Nowicki, wybitny aktor, publicysta, dziennikarz i reżyser, działacz kulturalny, społecznik, człowiek wielu pasji artystycznych, który na trwałe zapisał się w historii kultury polskiej. Był wnikliwym obserwatorem i uczestnikiem życia teatralnego, muzycznego, politycznego, zawsze posiadającym własne spojrzenie. Człowiek wielkiej wiedzy i ciekawości świata.
Choć od wielu lat mieszkał na Wybrzeżu, zawsze czuł się związany z Łodzią. Tu się urodził, tu wychował, skończył szkołę filmową i debiutował na deskach teatru. Z Łodzi pochodzi jego rodzina. Mama, Sabina tworzyła Łódzką Operę, tata Zygmunt był znanym aktorem, a dziadek Józef chyba najsłynniejszym łódzkim tramwajarzem. Ze strony matki był wnukiem z wielkiej księgarskiej rodziny Glücksbergow, tych którzy jako pierwsi wydali drukiem dzieła Wojciecha Bogusławskiego, Juliana Ursyna Niemcewicza, braci Śniadeckich...To po nich odziedziczył zamiłowania do historii, książek i wnikliwej obserwacji świata. Tradycja służby kulturze narodowej była i jest bardzo silna w jego rodzinie. On też ją ukształtował.
Wiesław Nowicki po ukończeniu Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi w roku 1968 działał w wielu teatrach. Był aktorem Teatru Polskiego w Poznaniu, 1971-73 grał w Teatrze Nowym w Łodzi, w latach 1973-85 występował w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (będąc także sekretarzem literackim Stanisława Hebanowskiego, 1974-77). W latach 1985-87 był kierownikiem literackim Teatru Miniatura w Gdańsku a w roku 1987 – doradcą literackim Teatru Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu. W roku 1988 był także konsultantem programowym Teatru im. J. Słowackiego w Koszalinie a w latach 1988-94 został mianowany konsultantem programowym Teatru Polskiego w Bydgoszczy. Grał m. in. Hilariona w „Kuszeniu sw. Antoniego” G. Flauberta, Zielonego Pajaca w „Śnie” F. Kruszewskiej, Gregoire´a w „Teatrze odwiecznej wojny” N. Jewreinowa, Paszkę w „Zeszłego lata w Czulimsku” A. Wampilowa (wszystkie przedstawienia w reż. Stanisława Hebanowskiego), Mak-Yksa w „Pierścieniu wielkiej damy” C. K. Norwida, Jana w „Fantazym” i Króla w „Mazepie” Juliusza Słowackiego. Otrzymał nagrody aktorskie na Festiwalach Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu.
Teatr na Przymorzu. „Salon artystyczny Wiesława Nowickiego“…
W 1977r., wspólnie ze znaną aktorką, Wandą Neumann, założył nieinstytucjonalny zawodowy Teatr na Przymorzu. Interesował Go kameralny teatr poetycki, który zajmowałby się intelektualną refleksją na temat świata i samej natury ludzkiej. Poszukiwał swojej stylistyki teatralnej, własnej formuły artystycznej, która byłaby rodzajem scenicznej powiastki filozoficznej. Kierunek poszukiwań wyznaczały m. in. takie przedstawienia jak: „Mały książę” Saint Exuperego i „Koncert wiosenny” na podstawie opowiadań Janusza Korczaka, a także spektakle wg. Jana Brzechwy i Juliana Tuwima. Były to spektakle dwuosobowe, w których każdy z aktorów grał wiele ról. To nawiązanie do tradycji włoskich komediantów i do doświadczeń Arkadego Bajkina stworzyło pewną poetykę Teatru na Przymorzu. Od 1994r. był założycielem i dyrektorem Agencji Artystycznej Euroart w Gdańsku, zajmującą się działalnością teatralną, muzyczną oraz wydawniczą.
Wielką pasją Wiesława Nowickiego było także dziennikarstwo telewizyjne. Stworzył wiele audycji telewizyjnych jak „Salon artystyczny Wiesława Nowickiego“, „Twarze” i „Musica noster amor“, o tematyce kulturalnej prowadząc wywiady dla Telewizji Trójmiasto w Gdańsku 1994-1996, Gdańskiej Telewizji Kablowej z osobowościami sceny muzycznej jak Wanda Wiłkomirska, Krzysztof Węgrzyn, Konstanty Andrzej Kulka oraz filmy biograficzne o Pawle Adamowiczu, Tomaszu Posadzkim oraz Janie Zarębskim. W swoich wypowiedziach posługiwał się piękną polszczyzną i z wielką starannością przygotowywał się do wystąpień publicznych. Dobierał słowa przekazując myśli, które nosiły w sobie głębokie przesłanie. Jego stosunek do twórczej pracy ukazywał go w świetle społeczeństwa jako osobowość pełną świadomości własnego istnienia i powagi działań w kontekście historycznym. Każdy program i każdy projekt był głęboko przemyślany i przeanalizowany. Wiesław Nowicki okazywał swoją bezinteresowność w celach społecznych i poświęcenie sztuce dla piękna, estetyki i kultury.
Od 2007 roku ustanowił, wraz z Towarzystwem Przyjaciół Łodzi, medale "Pro publico bono" pamięci Sabiny Nowickiej, przyznawane szczególnie zasłużonym dla kultury polskiej i samego miasta.
Indywidualista i myśliciel
Są one wyrazem uznania dla tych artystów, pisarzy, dziennikarzy i społeczników, których charakteryzuje kreatywny stosunek do rzeczywistości, którzy już teraz, poprzez swoja pracę, pozostawili po sobie wyrazisty ślad na Ziemi, działając w myśl zasady "Pro publico bono".
„Jego odejście to wielka strata dla kultury polskiej. Był bez wątpienia artystą budzącym wielki podziw i szacunek. Artystą, dla którego sztuka stanowiła nadrzędny cel i największą pasję. Był twórcą i współtwórcą wielu sukcesów teatralnych. W pamięci Łodzian zapisał się przede wszystkim jako odtwórca najpopularniejszych ról kreowanych na deskach Teatru Nowego - Kajfasza w Judaszu z Kariothu Rostworowskiego i Charles´a w Urodzinach Whitinga; jak powiedziała Prezydent Miasta Łodzi Hanna Zdanowska, żegnając Wiesława Nowickiego na cmentarzu na Dołach.
Wiesław Nowicki podążał własną drogą. Był indywidualistą i myślicielem. Pozostawił po sobie wiele refleksji, które udało mu się przelać na papier i część z tego dorobku opublikować. Jego podejście do życia miało styl ideologiczny, a nie materialny. Część swojego życia poświęcił na poszukiwaniach genealogicznych. Dzięki temu mógł poznać bardziej siebie i zrekonstruować niezwykle interesujące fakty przeszłości swoich przodków. Pasjonował się historią, malarstwem, muzyką i filatelistyką. Był człowiekiem o wielkim sercu i emanował skromnością. Żył dla sztuki czyniąc to co się tylko dało dla polskiej kultury. Wiesław Nowicki służył teatrowi, wartościom, stawiając swoją osobę na drugim planie. Był osobą wyjątkową i takiego Go zachowamy w sercach.
Napisz komentarz
Komentarze