Przed spotkaniem, na przedprożu Dworu Artusa zgromadzili się zaproszeni goście i wysłuchali harcerskich pieśni zagranych na karylionie. Prof. Adruszkiewicz to bowiem niestrudzony harcerz . Harcmistrz Rzeczypospolitej Polski (złota lilijka w złotym kółku i ze złotym wieńcem na Krzyżu, oraz stopień instruktorski podharcmistrza i 32 sprawności).
Była okazja do zrobienia wspólnego zdjęcia.
W Wielkiej Sali Wety Ratusza Głównego Miasta gorącymi owacjami przywitano Profesora, któremu asystowały dwie panie w strojach starogdańskich. Licznie zgromadziła się młodzież z trójmiejskich szkół o profilu morskim.
Prezes Stowarzysznia "Nasz Gdańsk" prof. Andrzej Januszjtis w swoim wystąpieniu podkreślił zasługi prof. Andruszkiewicza dla Gdańska i gospodarki Pomorza.
Stowarzyszenie „Nasz Gdańsk” uznało prof. Witolda Andruszkiewicza za osobę „Zasłużoną w historii Miasta Gdańska”. Stowarzyszenie przyznało prof. Andruszkiewiczowi specjalny „Dyplom uznania”, w którym wyrażono szczególne uznanie i wdzięczność za wybitne zasługi dla Gdańska, za wieloletnią niestrudzoną działalność i niewyczerpaną pomysłowość w inicjowaniu inwestycji o epokowym znaczeniu, za upór, wolę i konsekwencję w doprowadzaniu do ich realizacji, a w szczególności za inicjatywę budowy Portu Północnego.
W dowód uznania i szacunku, podziękowania za długoletnią i pełną zaangażowania pracę naukową, dydaktyczną i organizacyjną w dziedzinie ekonomiki portów morskich i żeglugi profesor Andruszkiewicz uhonorowany został Medalem Prezydenta Miasta Gdańska.
Wiedza i wielki talent prof.. Andruszkiewicza przyczyniły się w ogromnym stopniu do rozwoju polskich portów, a w szczególności portu Gdańsk. Z jego inicjatywy i według jego pomysłu został zbudowany i otwarty w 1974 r. Port Północny, najgłębszy na Morzu Bałtyckim, z torem wodnym głębokości17 m, co umożliwia wchodzenie statków o nośności 150 tys. ton. Prof. Andruszkiewicz wysunął swój pomysł już w pracy doktorskiej, napisanej już w 1947 r., a obronionej w 1962 r. w Katedrze Portów Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Promotorem był prof. Bolesław Kasprowicz.
Za zrealizowane pomysły rozbudowy polskich portów prof. Witold Andruszkiewicz otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1985 r.) i Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (już w Polsce Niepodległej – 28 maja 1997 r.) oraz Zespołową Nagrodę Państwową Pierwszego Stopnia.
Profesor zdobywał wyróżnienia nie tylko w Polsce, ale również za granicą, był m.in. ekspertem ONZ ds. portów morskich i transportu międzynarodowego. Był z ramienia ONZ doradcą premiera oraz ministra transportu Republiki Kongo w Afryce.
* * *
– Panie Profesorze, proszę przybliżyć naszym czytelnikom i sympatykom Stowarzyszenia „Nasz Gdańsk” prawdę historyczną, że urodził się Pan na Syberii w Omsku 29.09.1917 r.
„Pradziadek Antoni Busowski (od strony Mamy) za udział w powstaniu styczniowym w 1863 r., został zesłany na 25 lat katorgi (więzienie) w kopalni złota w Usolu Sybirskim koło Irkucka niedaleko granicy z Chinami. Po odbyciu kary nie miał prawa wrócić do miejsca zamieszkania czyli do Choroszczy koło Białegostoku. Musiał zostać do końca życia na Syberii, ale miał prawo zaprosić swoją rodzinę na przyjazd na Syberię, aby tam została na stałe. Patriotyczne Polki jechały na Syberię ze swoimi rodzinami. W ten sposób moja Mama Adela z domu Waszkiewicz z Matki z domu Bogusławskiej znalazła się w Omsku nad Irtyszem w centralnej Syberii, gdzie otrzymała telegram, że jej Dziadek Antoni Busowski zmarł nagle na serce w domu kuracyjnym w wannie z gorącą wodą. Dlatego do Usola nie pojechali i zostali w Omsku, gdzie Mama poznała młodego Antoniego Andruszkiewicza, który tam przybył też w rodzinnej grupie zesłańców i tam zawarli związek małżeński.
W wyniku zwycięstwa Polski pod wodzą Marszałka Józefa Piłsudskiego nad armią sowiecką, Piłsudski wymusił na sowietach wypuszczenie ze Związku Radzieckiego wszystkich zesłańców wraz z ich rodzinami, które przyjechały do nich na Sybir, przydzielenie pociągu i przywiezienie ich do granicy z Polską.
Powrót do Polski w wagonach bydlęcych trwał 3 miesiące (maszyniści podwozili wagony trochę parowozem i wracali do domu, a wagony z ludnością stały na stacjach węzłowych).
Granicę sowiecko-polską przekroczyliśmy w Baranowiczach, gdzie jak pamiętam otrzymałem polską chorągiewkę biało-czerwoną z papieru oraz konika wyciętego z dykty na deseczce z kółkami ciągnięty na sznurku oraz spodenki uszyte z amerykańskiego płaszcza wojskowego.
Miałem 5 lat jak w 1922 r. przyjechałem z rodzicami do Niepodległej Polski. Zamieszkaliśmy w Bydgoszczy. Tam skończyłem trzy klasy Szkoły Podstawowej, a następnie Miejskie Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. Mikołaja Kopernika. W 1937 r. zdałem maturę i rozpocząłem studia w Akademii Handlowej w Poznaniu.
W gimnazjum byłem harcerzem z najwyższym stopniem – Harcmistrz Rzeczypospolitej Polski (złota lilijka w złotym kółku i ze złotym wieńcem na Krzyżu, oraz stopień instruktorski podharcmistrza i 32 sprawności).
Do Gdańska przyjechałem na stałe w 1945 roku”.
Motto prof. Witolda Andruszkiewcza brzmi:
„Chcemy służyć Polsce i w tym szczególnie Gdańskowi”
Rufin Godlewski (Miesięcznik Nasz Gdańsk)
Napisz komentarz
Komentarze