„To był apel do udziału w demonstracji 13 stycznia 1982 roku. Napisaliśmy je na maszynie do pisania, powieliliśmy przy pomocy kalki technicznej, a następnie rozlepiliśmy na korytarzach I LO” – wspominał P. Adamowicz.
Na początku 1983 roku młodzi konspiratorzy z I LO powołali do życia grupę samokształceniowo-konspiracyjną. Jej opiekunem został niedawny przewodniczący niezależnego Parlamentu Uczniowskiego w „Jedynce”, wówczas student, Paweł Żelewski. Spotkania odbywały się na plebani kościoła św. Brygidy. Organizowali je dla swoich kolegów Paweł Adamowicz, Piotr Sernicki i Jarosław Pieńkowski.
Grupa samokształceniowo-konspiracyjna, w styczniu 1984 r. rozpoczęła wydawanie niezależnej młodzieżowej gazety „Jedynka”. Jej współredaktorem został P. Adamowicz. „Jedynka” wydawana była techniką białkową, w formacie A4 i objętości zazwyczaj dwóch stron.
„Pierwszą matrycę i białko, czyli materiał wykorzystywany w druku i powielaniu załatwiliśmy od środowiska Ruchu Społeczeństwa Alternatywnego, tzn. byłych uczniów I LO Krzyśka Skiby i Janusza Waluszki” – opowiadał Paweł Adamowicz.
Na łamach „Jedynki” zamieszczano relacje z inicjatyw niezależnych młodzieży I LO, informowano o protestach uczniowskich w innych szkołach, wzywano do aktywnego udziału w manifestacjach m.in. przerwach milczenia, udziału w patriotycznych demonstracjach czy bojkotu pochodów 1-majowych.
Informowano także o represjach ze strony SB i lokalnych władz. Często w bezkompromisowy i dosadny sposób demaskowano nauczycieli niesprzyjających niezależnym inicjatywom szkolnej młodzieży. Opisywani byli także ci pedagodzy, którzy po wprowadzeniu stanu wojennego z jawnych zwolenników Solidarności zamieniali się w głównych przeciwników niezależnego ruchu młodzieżowego.
W 1984 r. ukazało się pięć numerów podziemnego wydawnictwa. W kolejnym – sześć. W 1986 r. wyszły trzy numery pisma (część z nich była łączona). Ostatnia „Jedynka” w tej formie ukazała się jako numer 18. w lutym 1986 r.
Paweł Adamowicz kontynuował działalność opozycyjną na studiach prawniczych. Zasadniczą rolę odegrał w 1988 roku. To właśnie tego okresu dotyczą prezentowane archiwalne nagranie i film.
Jak sam przyznawał, czuł się ostatnim, najmłodszym rocznikiem pokolenia „Solidarności”.
FILM: archiwum Instytut Pamięci Narodowej
1 września 1988 roku. Ostatni dzień tzw. strajku sierpniowego w Stoczni Gdańskiej. Trwa wiec przy bramie stoczni i Pomniku Poległych Stoczniowców, któremu towarzyszy rozrzucanie ulotek. Na filmie widzimy Pawła Adamowicza na czele Niezależnego Zrzeszenie Studentów, zmierzającego w stronę stoczni, krzyczącego „Solidarność, Solidarność!”.
