Malując mamę chciałam uwiecznić jej młodzieńczy uśmiech

Z Patrycją Zagórską, wyróżnioną przez znaną artystkę Barbarę Kaczmarowską - Hamilton w konkursie „Portret Mojej Matki” (jej praca została też zauważona przez Czytelników „Gazety Tczewskiej”) i jej mamą Katarzyną rozmawiamy o procesie tworzenia nagrodzonego portretu, zamiłowaniu do farb i ołówka oraz planach gimnazjalistki związanych z malarstwem.

- Kto namówił Cię do udziału w konkursie?
Paulina Zagórska: - Najbardziej namawiał mnie i motywował mój nauczyciel plastyki, Witold Kuśnierz. Poinformował o tym konkursie i zachęcił, aby spróbowała sił. Był to konkurs dla wszystkich uczniów i wszystkie prace były ocenianie przez niego, ale mnie poprosił, abym bardziej się przyłożyła.

- Lubisz malować?
- Tak, maluję od kiedy pamiętam. Mam jakieś sukcesy na swoim koncie. Staram się brać udział we wszystkich konkursach plastycznych organizowanych przez szkołę. Zdobyłam I miejsce spośród uczniów wszystkich tczewskich gimnazjów na portret Jana Pawła II oraz II miejsce w konkursie szkolnym na namalowanie „Wymarzonej szkoły”. Jan Paweł II ma mnóstwo różnych fotografii. Wybrałam sobie kilka z nich, wg mnie najładniejszych i takich, na moje możliwości. Byłam ograniczona terminem, więc portret nie mógł być aż tak skomplikowany. Malowałam go farbami. Bardzo lubię farby, malowanie nimi jest dla mnie najwygodniejsze i najszybsze.
Katarzyna Zagórska: - Paulina zaczęła malować od kiedy skończyła... dwa lata. Na świeżo wymalowanej ścianie w pokoju namalowała kota. Co ciekawe ten kotek namalowany przez dwulatkę, wyglądał bardzo realistycznie. Wówczas zauważyłam u niej ten talent, to zacięcie.

- Co najbardziej lubisz malować?
- Komiksy, zwłaszcza japońską Mangę. To na niej najbardziej się skupiam. Staram się wszystko robić perfekcyjnie – każde pociągnięcie ołówka musi wyjść idealnie. Jeśli coś mi nie wychodzi, odkładam zaczęty rysunek i wracam do niego później. Od mojego nastroju zależy, czy obrazki opowiadają jakąś historię. Uwielbiam tworzyć postaci, w których staram się ukazywać ich charaktery. Na razie rysuję je do szuflady, mam już pokaźny zbiór. Jednak moim wielkim marzeniem jest wydawać swoje komiksy. Boję się jednak, że polski rynek nie jest przyjazny dla japońskiej Mangi. Mało ludzi ją zna.

- Traktujesz malowanie hobbystycznie, czy wiążesz z nim swoją przyszłość?
- Początkowo chciałam dostać się do Liceum Plastycznego w Gdyni, ale – po długich przemyśleniach – postanowiłam złożyć dokumenty do Liceum Ekonomicznego w Tczewie. Chcę mieć jakiś pewny zawód. Po Ekonomiku planuję jednak pójść na studia plastyczne. Przyszłość chcę związać z malarstwem.

- Chciałaby pani, aby córka została artystką?
K. Zagórska: - Chciałabym, by córka robiła to co lubi, aby nigdy nie nazywała tego pracą. Jeśli zostałaby malarką, artystką robiłaby to, co sprawia jej przyjemność. Życzę jej tego, bo wiem, że ma dużą wyobraźnię, pięknie maluje, z pewnością ma talent. Ważne, by rozwijała się dalej i poznała wszystkie techniki malarskie. Mogłaby połączyć malowanie z grafiką, wówczas tworzyłaby piękne rzeczy na komputerze. Zachęcam ją do udziału w konkursach plastycznych i warsztatach, ponieważ dużo się przez to uczy i doskonali swój warsztat. Wspieram ją także finansowo, ponieważ przy tworzeniu rysunków, portretów bez dobrych materiałów się nie obejdzie. Wcześniej nawet nie myślałam, że papier jest aż tak ważny.
Paulina: - Zgadza się. Do malowania farbami zwykły blok się nie nadaje, ponieważ się marszczy. Musi być specjalny. Zwykły blok jest dobry do malowania kredkami. Także ołówki muszą być lepszej jakości.
K. Zagórska: - Specjalne kredki kosztują ok. 170 zł. A lubią się łamać...

- W Tczewie można rozwijać talent plastyczny?
- Myślę, że tak. Ja chodziłam – i nadal będę chodzić – na warsztaty plastyczne do Centrum Wystawienniczo – Regionalnego Dolnej Wisły, a także do Centrum Kultury i Sztuki. Dużo z nich wyniosłam i wiele rzeczy się nauczyłam.
K. Zagórska: - Myślę jednak, że szkoły bardziej wspierają uczniów z talentem sportowym. Sukcesy sportowe stają się wizytówką szkoły. Sport jest może bardziej widowiskowy, bardziej spektakularny. Osoby, które wyróżniają się w innych dziedzinach pozostają troszkę z boku. Same muszą walczyć o to, by zostać zauważone. A przecież talenty są różne – jeden pięknie śpiewa, inny maluje.

- Czy Gimnazjum nr 1 w Tczewie, do którego uczęszczasz, doceniło Twój udział w konkursie „Portret Mojej Matki”?
- Mam podwyższone sprawowanie i dodatkowe 3 punkty na świadectwie.

- Jak powstawał portret Twojej Mamy?
K. Zagórska: - Było ciężko ...(śmiech). Najpierw siedziałam w fotelu i patrzyłam w jeden punkt. Dopiero teraz wiem, jak ciężko miały modelki malowane przez wielkich artystów. Ja pozowałam córce, a było to niełatwe zadanie. Chociaż siedziałam wygodnie, niekoniecznie udawało mi się nie poruszać, nawet nieznacznie zmieniać pozycji. Poprosiłam wiec Paulinę, by zrobiła mi zdjęcie i malowała na jego podstawie. Paulina wyszukała sobie, jedno z rodzinnego albumu. Na tej fotografii mam 20 lat mniej, ale na portrecie wyglądam mimo wszystko starzej. Wiadomo, dochodzą zmarszczki, ale rysy się nie zmieniają.
- Wybrałam to zdjęcie, bo chciałam uchwycić ten piękny, młodzieńczy uśmiech Mamy, proste, białe ząbki.

- Jak to jest być malowaną przez córkę?
K. Zagórska: - Byłam wzruszona, że córka chciała mnie malować. Zwłaszcza w tym wieku, nastoletnim, gdzie rodzice schodzą troszkę na dalszy plan.

- Czy poza portretem mamy malowałaś już kogoś z rodziny?
- Nie. Portret mamy był moim pierwszym, na którym uwieczniłam kogoś bliskiego. Starałam się pokazać ją taką, jaką ją kocham – właśnie z tym pięknym uśmiechem.

- Jak wspominasz spotkanie z Barbarą Hamilton?
- Jestem pod wrażeniem tego, że tak daleko zaszła. Niestety, nie miałam okazji iść na warsztaty. Odbyły się one zaraz po rozdaniu nagród w CWRDW. Był wówczas straszny upał i nie czułam się najlepiej.
K. Zagórska: - Ogólnie w szkole nikt nas nie poinformował, że warsztaty odbędą się natychmiast po ogłoszeniu wyników. Informacja taka była podana dopiero na rozdaniu nagród. Nawet nauczyciel Pauliny był przekonany, że odbędą się one w weekend lub następnego dnia.

- Jak czujesz się wiedząc, że zostałaś wyróżniona przez malarkę brytyjskiego dworu królewskiego?
- Ucieszyłam się i jestem z siebie dumna.

- Jak oceniasz prace innych uczestników?
- Było bardzo dużo pięknych prac, kilka moich znajomych z klasy. Widać, że moi rówieśnicy mają talent.