Droga rowerowa wzdłuż Kanału Młyńskiego w Tczewie jest rozjeżdżona przez samochody

Mieszkańcy zwracają uwagę na przejeżdżające tamtędy patrole Straży Miejskiej, samochody wywożące śnieg podczas Akcji Zima oraz pojazdy służb zajmujących się pielęgnacją zieleni miejskiej. Na ich ciężar obojętna nie pozostaje nawierzchnia wybudowanej w zeszłym roku drogi rowerowej. Jej stan zaniepokoił m.in. jednego z naszych czytelników, który w swoim liście winą  obarcza wykonawcę ścieżki. Czy słusznie?

Ścieżka oszczędności?
- Przyglądałem się pracom związanym z wykonaniem tej ścieżki oraz przeprowadzonym w ostatnim czasie poprawkom - pisze. - W związku z tym, iż posiadam duże doświadczenie w branży budowlanej, moją szczególną uwagę zwrócił sposób wykonanej inwestycji.
Na podstawie ogólnodostępnej dokumentacji ścieżki autor listu dopatrzył się w pewnych niezgodności. Jego zdaniem w konstrukcji ciągu pominięto piaskowo-cementową podsypkę, podbudowę z kruszywa oraz betonową ławę.
- Braki te mają olbrzymi wpływ na wytrzymałość konstrukcji - twierdzi. - Jej obecny stan, zaledwie pół roku po oddaniu, mówi sam za siebie; ścieżka jest całkowicie zniszczona: koleiny, nierówności, zapadnięcia... Pominięcie ww. elementów pozwala zaoszczędzić wykonawcy znaczną część kosztów poniesionych przy budowie, co ułatwia wygrywanie przetargów przez tę firmę po znacznie zaniżonych cenach w stosunku do konkurencji.
Aby udowodnić, że ma rację, autor listu proponuje powołać komisję i rozebrać dowolny fragment drogi rowerowej.

Droga (nie) tylko dla rowerów
O tym, że „doświadczony w branży budowlanej” pan musiał - jak twierdzą - niezbyt wnikliwie obserwować budowę drogi rowerowej, przekonani są jej wykonawcy - firma Profit.
- Ścieżka została wykonana zgodnie z projektem, a więc wszystkie podsypki, o których braku pisze autor listu, zostały uwzględnione w robotach wykonawczych - zapewnia przedstawiciel firmy. - A ponieważ budowę nadzorował inspektor, ścieżka zaś została odebrana, o żadnych „niezgodnościach” z dokumentacją nie mogło być mowy.
Dowiedzieliśmy się również, że odbywają się przeglądy gwarancyjne - najbliższy zaplanowany jest na wiosnę 2011 r.
Pytanie brzmi: skoro ścieżka została zrobiona - jak zapewnia wykonawca - zgodnie ze sztuką, jak wyjaśnić jej nie najlepszy stan po zaledwie roku użytkowania?
- Zniszczenia ścieżki wynikają w dużej mierze z tego, że chociaż przeznaczona jest ona wyłącznie dla rowerów, jeżdżą po niej pojazdy samochodowe - zwraca uwagę przedstawiciel firmy.
Dochodzi więc do kuriozalnej sytuacji, w której pojazdy służby miejskiej - nie mając innej drogi dojazdu do rozciągniętych wzdłuż Milenu terenów - niszczą sfinansowaną przez miasto drogę rowerową. Innymi słowy - jest to jedna z tych sytuacji, w której trudno wskazać winnego: nie jest nim wykonawca ścieżki, bo projekt zrealizował - jak twierdzi - zgodnie z dokumentacją; nie są nim służby miejskie, bo skoszoną trawę trzeba wywieźć, a pijaczków przyskrzynić... Pytanie, na które nie potrafimy w tej chwili odpowiedzieć, brzmi: jak ten problem rozwiązać?

Dżungla nie do końca betonowa
Drugi waterfront - tak tczewscy urzędnicy nazwali tereny nad Kanałem Młyńskim (pierwszym „waterfrontem” ochrzczona została przestrzeń nadwiślańska - przyp. aut.). Wzdłuż koryta, na odcinku od ul. Gryfa Pomorskiego do Szkoły Podstawowej nr 8, poprowadzono na razie drogę rowerową. O jej budowę zabiegał m.in. radny Krzysztof Korda.
- Głęboko wierzę, że uda nam się doprowadzić ten projekt do końca, czyli aż do Wisły - prognozuje.
Pracownicy magistratu zastanawiają się obecnie nad tym, w jaki sposób zachęcić mieszkańców (zwłaszcza mieszkańców „betonowych” Suchostrzyg) do powrotu nad Milen. Starsi tczewianie pamiętają kąpiele w czystych wówczas wodach kanału, tymczasem obecnie najlepszym przymiotnikiem opisującym to miejsce jest „zapomniane”. Jednak wkrótce ma się to zmienić - jak zapewniają włodarze miasta, teren będzie oświetlony i monitorowany.
- Tereny wzdłuż Kanału Młyńskiego mają naprawdę niesamowity potencjał - twierdzi Danuta Morzuch-Bielawska, naczelnik Wydziału Planowania Przestrzennego UM.
Cóż, zgadzamy się i czekamy aż potencjał ten zostanie wykorzystany. Jesteśmy na - nomen omen - dobrej drodze.