W Twoje ręce powierzam ducha mojego... Święty Krzyż

Historyczne i teologiczne aspekty Drogi Krzyżowej
W wymiarze symbolicznym Krzyż jest osią świata. Postać koła wyobraża niebo a kwadrat przedstawia Ziemię. Napis  INRI (Jezus  Nazarenus Rex Judaeorum), dopełnia charakterystyki Jezusa poddanego męce.

Drzewo Krzyża jest definiowane przez teologię chrześcijańską jako "Drzewo Życia” i "Drzewo Poznania". Życie i najgłębsza wiedza o losie człowieka wypływa z obecności i kontemplacji Krzyża.
Drzewo Krzyża Świętego czczono od IV w.. Ekspozycja Krzyża nastąpiła 13-14  listopada 335 r. Nastąpiło też poświęcenie bazyliki Grobu Pana. 14 listopada 1320 r. cesarzowa Helena odnalazła drzewo Krzyża Świętego. W 614 r. relikwia św. Krzyża została zrabowana przez króla perskiego. W 628 r. została odzyskana przez cesarza Herakliusza. Pod wpływem pragnień religijnych i ambicji osobistych Relikwia uległa podziałowi, a w całej Europie średniowiecznej zaczął się szerzyć kult Krzyża Świętego. Ten kult był duchowym pragnieniem odbycia pielgrzymki do Ziemi Świętej. Nieco później ukształtował się kult Drogi Krzyżowej.
W XV w. w Polsce niewątpliwie dwa kościoły dysponowały relikwiami Krzyża Świętego: kościół św. Krzyża we Wrocławiu (pocz. XIV) i kaplica Świętokrzyska na Wawelu (1447).

Ukrzyżowane
W Ewangeliach kanonicznych czytamy, że Jezus został ukrzyżowany o godz. 9 w piątek 30 r.n.e. Ewangeliści zapisali. Św. Jan: "A gdy Jezus skosztował to rzekł: "Wykonało się" I skłoniwszy głowę oddał ducha". Św. Łukasz: "Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: "Ojcze w Twoje ręce powierzam ducha mojego". Św. Mateusz:" Około godziny dziewiątej  Jezus zawołał donośnym głosem: "Eli, Eli lema sabachtani”.
Bardzo dramatyczną wizję Jezusa sporządził Grunewald Matthias "Ukrzyżowanie Chrystusa". W tym dziele umierający Chrystus podniesiony jest do rangi symbolu. Ukrzyżowanie rozgrywa się na tle ciemnym słońce wokół Golgoty jest zasłonięte. Męka Zbawiciela jest straszna, straszniejsza jest jednak samotność Jezusa.
Z ludzkiego punktu widzenia szybka śmierć Jezusa wynikała z biczowania i Drogi Krzyżowej. Z teologicznego punktu widzenia, Jezus - Syn Boga wypełnił już swoją misję, swoje świadectwo i mógł odejść do Ojca. Przez Wcielenie wszedł Bóg w człowieczeństwo. W stworzenie. I w materię -czymkolwiek ona jest. Stała się rzecz bardzo cudowna: nadzieja dla świata. A potem zmartwychwstał, przeniósł wszystko przez progi znikomości. Poprzez ofiarę Krzyża, która jest życiem wszelkiego ciała i jego.
Każdy człowiek przechodzi Drogą Krzyżową jak Jezus. „Droga prowadzi z wnętrza człowieka, z wnętrza stworzenia - każdego i wszystkich razem  - a prowadzi poprzez człowieka”. (Kardynał Karol  Wojtyła, "Znak Sprzeciwu", Paris 1980)

Zmartwychwstanie
Żadna z kanonicznych Ewangelii nie opisuje bezpośrednio chwili Zmartwychwstania Chrystusa. W Ikonografii średniowiecznej i nowożytnej spotykamy dwa podstawowe typy ikonograficzne zmartwychwstania: Chrystus nad grobem unosi się ku górze... oraz Chrystus wychodzi z Grobu...
Chrystusowi może towarzyszyć anioł, Zbawiciel może trzymać chorągiew. XV wiecznym wyobrażeniu (Bazylika Mariacka) Zmartwychwstanie jest zwycięstwem nad śmiercią i szatanem, unaocznia spełnienie misji mesjańskiej i oznacza obietnicę zmartwychwstania w dniu Sądu Ostatecznego.
W kulturze europejskiej, w sztuce ukształtowały się różne modele Zmartwychwstania Chrystusa. Najbardziej popularny jest obraz Pietro della Francesca (1463) „Chrystus stoi sam i trzyma chorągiew”.
Dla teologów chrześcijańskich (także dla większości protestantów i prawosławnych) Chrystus podczas swojej śmierci osiąga kres historii. Św. Jan powiedział: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne".
Droga Krzyżowa i śmierć Jezusa na Golgocie jest kulminacją miłości Boga do rodu ludzkiego.
Chrystus jest wiec osią dziejów, a Wcielenie całkowicie przekształca wymiary historyczne. To co było przed Chrystusem jest tylko prefiguracją, a to co następuje po Nim staje się przedłużeniem Wcielenia - jest to czas Kościoła.