Był w czasach młodości korespondentem największych francuskich gazet „Le Figaro” i „Le Monde”. Uważany był już wtedy za jednego z najzdolniejszych francuskich dziennikarzy. W roku 1968 Europa wiedziała, co się dzieje w Warszawie, gdy strajkowali studenci Uniwersytetu, tylko dzięki niemu. Zakochał się w Polsce i… w Polce. Joanna została jego żoną. Nauczyła Bernarda pięknie mówić po polsku. Poza francuskim „r” gada tak, jakby urodził się na Mokotowie! Komunistom jego korespondencje nie podobały się, za dobrze poznał tragedię Grudnia 1970. Został wydalony w roku 1971, podjął pracę na Harvardzie. Wrócił do Polski w roku 1977. W sam raz, by poznać genezę Sierpnia 1980. Znów Europa jego oczami poznawała dni polskiej chwały i tragedię nielegalnego „stanu wojennego”. Jesień roku 1989 przyjął z radością. Już wtedy mawiali o nim „francuski dziennikarz – polski patriota”… Tak jak prawie wszyscy Polacy, dał się oszukać „opozycji demokratycznej” spod znaku Michnika, ale szybko wyrobił sobie zdanie na temat „transformacji ustrojowej”. „Gazeta Wyborcza”, w której na początku często się pokazywał, przestała o nim pisać. Francuz, katolik, „konserwatysta”. A fe! Został stałym felietonistą „Tygodnika <Solidarność>”.
Ma dziś 87 lat i od dawna nic o nim nie słyszałem. Myślałem, że wycofał się z życia publicznego. Lecz oto na początku listopada grupa intelektualistów zwróciła się do posłów, aby nie zgodzili się na aresztowanie i uwięzienie ministra Zbigniewa Ziobry, „co oznacza przerwanie leczenia i zagrożenie dla życia”. Czytałem uważnie nazwiska sygnatariuszy, szukałem znajomych. Każde z tych nazwisk sprawiało mi radość, bo metody „Drwala” budzą mnie po nocach zlanego potem, wydaje mi się, że znów żyję w czasach junty Jaruzelskiego. Prof. Andrzej Nowak, Adam Borowski, o. Zdzisław Klafka, ks. prof. Paweł Bortkiewicz, prof. Wojciech Polak, prof. Bogdan Musiał, Jan Pietrzak, ks. Dariusz Oko… Wszystkich znam osobiście, cieszą mnie te podpisy. Przeglądam jeszcze raz. Bernard Jean Margueritte! Nagle przeniosłem się w wyobraźni 40 lat wstecz. Ileż to razy Margueritte pisał krytycznie i protestował przeciwko temu, co się dzieje w Polsce, w podłych latach 80.! Więc jest i teraz na posterunku! Ale dlaczego o nim nie piszą, dlaczego nie cytują jego opinii teraz, gdy jesteśmy tak strasznie pogubieni i wydani na koszmarną wojnę, na chamskie zaczepianie Prezydenta RP, bez liczenia się ze słowami, zalewani codziennie kłamstwem?
Szukam. Nadrabiam zaległości. Ciekawe, jak Margueritte przyjął wybór Karola Nawrockiego? Dla mnie to szczególne ważne, bo to nie tylko prezydent, ale i mój przyjaciel z lat pracy w IPN. To, co znajduję, wprawia mnie w radość. Bernard Margueritte tak komentował wyniki wyborów prezydenckich:
„Mamy powody, aby się cieszyć. Póki Polacy żyją, Europa nie zginęła!” – napisał wPolityce.pl. Nie zmienił się! Dalej jest polskim patriotą! Jego diagnoza sytuacji jest poruszająca: „To nie były zwyczajne wybory. Trzeba było sobie postawić fundamentalne pytania: 1.Czy wygra Partia Zagranicy czy Obóz Patriotyczny? 2.Czy Polska będzie dumna i prawdziwie niepodległa, czy stanie się podrzędną częścią tego nowego paktu warszawskiego, którym stała się dzisiejsza Unia Europejska? 3.Czy Polacy będą decydować o własnym losie, czy będą się podporządkowywać woli brukselskich decydentów? 4.Czy Polska będzie wierna dewizie „Bóg, Honor, Ojczyzna”, czyli będzie krajem, gdzie wartości moralne, duchowe, chrześcijańskie i rodzinne są pielęgnowane, czy też zdeprawowanym państwem, gdzie faworyzuje się absurdalność wokizmu? 5.Czy będzie nadal filarem Europy, czy też zrealizuje hasło Partii Zagranicy i cała Polska pójdzie szybkim tempem naprzód… ale ku przepaści?”.
Partia Zagranicy… Nikt tak prosto, trafiając w sedno sprawy, nie nazwał jeszcze dzisiejszych rządców, mieszaninę polityków, uległych prokuratorów i rozpolitykowanych sędziów, zagrzewanych przez von der Leyen i innych „europejczyków”!
Margueritte zdziwił się, że i tak ponad 10 milionów Polaków wybrało kandydata Partii Zagranicy. Już wynik wyborów parlamentarnych 2023 roku był dla niego niezrozumiały. „Dlaczego tak wielu ludzi zapomniało, jakie były lata pierwszej władzy Tuska? Poziom życia w Polsce to 65% średniej europejskiej, Kiedy ktoś śmiał proponować jakikolwiek program społeczny, zawsze słyszał <nas na to nie stać. [„piniędzy nie ma” – PSz]. Niepodległość była iluzoryczna, bo trzeba było słuchać woli Brukseli i Berlina, wartości moralne i duchowe były zapomniane, za to afery korupcyjne były na porządku dnia”.
W czasach narastającego pesymizmu Margueritte, „polski patriota”, stawia diagnozę, która jest miodem na polskie serca:
„Marzenia budowy unii federalnej, znany program von der Leyen, Macrona i Merza, runął w Polsce. Zwyciężyła wizja Europy Ojczyzn, gdzie państwa współdziałają, ale w szacunku dla tożsamości narodów […] Wybór Pana Nawrockiego jako Prezydenta Najjaśniejszej oznacza, że Europa jeszcze się trzyma, bo Polska jest nadal Polską! Wszyscy w Europie powinniśmy podziękować Polakom!”.
Bernard Jean Edmond Alexandre Margueritte obchodził 87 urodziny 18 maja – w tym samym dniu, co św. Jan Paweł II… w 81 rocznicę bitwy o Monte Cassino. Francuski dziennikarz, polski patriota… Żyj nam sto lat i dłużej. Plurimos annos, Bernardzie!
Komedia herbowa trwa
Powiat starogardzki nie ma od 27 lat herbu! Jako jedyny w województwie pomorskim! To znaczy ma, ale taki wyśmiany przez historyków i heraldyków. Wyśmiany także przez Komendę Główną Policji, która nie zgodziła się, żeby czarny gryf na żółtym tle – typowy symbol Kaszub – był na sztandarze policji w powiecie starogardzkim. Stolica Kociewia udaje, że jest stolicą Kaszub?! To idiotyzm!
Zmiana tego „herbu” na starogardzki (historycy sugerują orła mieczowego) to jest dla Rady Powiatu Starogardzkiego 5 minut roboty: unieważnienie obecnego „herbu” na podstawie opinii heraldyków i rozpisanie konkursu na nowy. Niestety, z jakichś nieznanych powodów przewodniczący Rady Powiatu Zdzisław Brzoskowski i jego koledzy radni (nie wszyscy) chcą postawić na swoim. Jakieś głupie historyki i heraldyki z Warszawy nie będą im mówić, jaki ma być „ich” herb! Mocarze!
Najciężej przeżywa to wszystko doktor senior Achilles Gałązka. Zamarzył sobie, że ufundujemy wspólnie sztandar starogardzkiej policji, traktuje to także jako osobiste votum: dwóch braci jego ojca, policjantów, zostało zamordowanych przez sowieckich bandytów. Jeden był więźniem Starobielska, drugi zginął gdzieś na „nieludzkiej ziemi”.
Zdesperowany dr Gałązka (lat 91) napisał ostatnio kolejne pismo do przewodniczącego Wiesława Brzoskowskiego: „Od kilku lat czynię starania, by ufundować sztandar dla Komendy Powiatowej Policji w Starogardzie. Założyłem Komitet Społeczny dla Ufundowania Sztandaru. Rozpoczęliśmy zbiórkę środków pieniężnych. Wielokrotnie byłem na sesjach Rady Powiatu, zabierałem głos. Współpracowałem w tej sprawie z komendantami powiatowymi policji – poprzednim i obecnym […]. Szanowny Panie Przewodniczący, Komenda Powiatowa Policji w Starogardzie jest jedyną komendą w województwie pomorskim, która nie posiada sztandaru. Ten stan rzeczy jest kompromitujący dla mieszkańców całego powiatu. Proszę, aby położył Pan kres tej sytuacji. Proszę, aby na sesji Rady Powiatu przedłożył Pan projekt uchwały o ustanowieniu nowego herbu – zgodnego z zaleceniami historyków i heraldyków, aby można było wreszcie ufundować sztandar dla policji w naszym powiecie”.
Tylko Rada Powiatu władna jest stanowić czy zmieniać herb, to jej wyłączna kompetencja. Bez inicjatywy radnych nic się nie zmieni.
Napisz komentarz
Komentarze