Felieton

Kampania wyborcza do samorządu tczewskiego 2024 r. przyniosła duże zmiany osobowe w radach w całym powiecie. Kluczowymi dla naszego regionu są, jak co roku, wybory na prezydenta Tczewa i do Rady Powiatu Tczewskiego. Wygrana Łukasza Brządkowskiego, zwłaszcza w I turze z tak dużym dystansem była sporą niespodzianką. Niestety spowodowało to nerwową reakcję prezydenta Mirosława Pobłockiego, który wytoczył „działa negatywnej kampanii”.

Komitet Obywatelski Jan Kulas 2024 zapowiedział w swoim programie wyborczym „Bezpieczny i Nowoczesny Tczew”, że podejmie działania w celu przywrócenia dobrego imienia naszego miasta, które tak obraźliwie i publicznie obraził b. poseł PO Sławomir Neumann. W tej sprawie nigdy nie zabrał głosu prezydent Tczewa M. Pobłocki. Czas najwyższy, to wyjaśnić!

Zaledwie kilka dni dzieli nas od wyborów samorządowych. Widać ogromny pęd do władzy, szczególnie w otoczeniu prezydenta M. Pobłockiego. Jakby 22 lat rządów było mało? Stąd te mega reklamy, żadnego umiaru, zwykły egoizm.

Pośród wielu szokujących propozycji nowych ministrów i „minister” koalicji Donalda Tuska, szczególną uwagę zwraca zapowiedź „ministry” edukacji o rychłym wprowadzeniu zakazu zadawania uczniom prac domowych.

Rankiem 10 lutego grupa mieszkańców powiatu starogardzkiego wyjechała autokarem do Warszawy, by uczestniczyć w obronie Trybunału Konstytucyjnego – przed jego siedzibą przy alei Szucha 12A. Byłem w tej grupie, zorganizowanej przez radnego Rady Powiatu Starogardzkiego Jacka Marczaka (PiS).

Dobrym obyczajem Sejmu i Senatu RP, ale także samorządów terytorialnych, jest stanowienie patronów roku, czyli osób lub wydarzeń, o których powinniśmy szczególnie pamiętać.

Dnia 25 stycznia 2024 r. wybrałem się na obrady Rady Miejskiej w Tczewie. Za sprawą przewodniczącego Z. Drewy dalekie są one od dobrej demokracji lokalnej. Ale wszystkich zaskoczył prezydent Tczewa M. Pobłocki dzieląc media, prasę, na lepszą i gorszą.

Życie polityczne w Polsce rozdziela się ostatnio na dwie nieprzystające do siebie warstwy. Z jednej strony dzieją się wokół nas niebezpieczne procesy, inspirowane przez Niemcy, dążące do stworzenia nowej, europejskiej „republiki federalnej” pod ich przewodnictwem. Wygląda na to, że tego koszmarnego projektu nie da się przeprowadzić bez anihilacji państwowości polskiej, poprzez wchłonięcie jej przez Niemcy („Polska to nienormalność”…) i skłonienia Ukraińców do podporządkowania się Rosji – poprzez machanie im przed nosem marchewką w postaci przynależności do Unii. Tego projektu zaczyna się już obawiać cała Europa, nie tylko Polska czy Węgry. Ostatnio w Brukseli, podczas głosowania nad wstępnym projektem „reformy” Unii, omal nie doszło do jego odrzucenia! O przepchnięciu planu tej „reformy” zadecydowało 9 głosów „polskich” eurodeputowanych! Czy to znaczy, że po 105 latach od odrodzenia Rzeczypospolitej państwo polskie nie jest już nam potrzebne?! A może to zaprzańcy? Co by na to powiedzieli Mickiewicz, Krasiński, Piłsudski, Dmowski i polskie, sybirskie pokolenia?

W sobotę 11 listopada mija 105 lat od dnia, gdy Niemcy podpisały akt kapitulacji. W ten sposób zakończyła się I wojna światowa. Straszna wojna, pod wieloma względami gorsza od II wojny światowej, uznawanej powszechnie za najokrutniejsze doświadczenie ludzkości.

Czy jesteśmy przyspawani do Unii Europejskiej? Czy wolno nam rozmawiać publicznie nie tylko o pożytkach z członkostwa, ale i o stratach, jakie ono przynosi? Czy wolno nam stawiać pytanie: a co by było, gdybyśmy wystąpili z tego niemiecko-francuskiego projektu superpaństwa?